مهدی (عج) ، ادامه حسین (ع) است و و «انتظار» ادامه «عاشورا» و برآمده از آن ...
مهدی (عج) ، فرزند حسین (ع) است و فرهنگ «انتظار» برآمده از فرهنگ «عاشورا» و انتظار حسین دیگری را کشیدن. این دو پیوندی دیرین و مستحکم با یکدیگر دارند.
یکی پشتوانه فرهنگی و زمینه ساز برای دیگری است.
یکی رمز «حیات بشر» و دیگری رمز «بقای آن» .
یکی رمز « قیام و به پا خواستن شیعه » است و دیگری عامل « حفظ و استمرار آن » .
« مهدی عج » وارث عاشورا است ؛ همچنان که « حسین ع » وارث پیامبران است.
عاشورا ، دریچه ای به « انتظار » است و انتظار ، تجلی آرزوها و آمال کربلا .
فرهنگ عاشورا دستمایه اساسی و مایه شکوفایی و بالندگی منتظران مهدی (عج) در عصر انتظار است.
پیوند « عاشورا و انتظار » و « حسین و مهدی » ، پیوند « والد » و « ماولد » و « نور علی نور » است.
« انتظار » کربلایی دیگر است و به وسعت همه جهان و مصاف حق و باطل است در زمانی دیگر ؛ با این تفاوت که این بار ، حق پیروز است و چهره باطل ، برای همیشه دفن می شود.
« انتظار » همان کربلا است در وسعت همه زمین و در مقطع دیگری از تاریخ ، در این مقطع ، فکرهای رشید از هر فرقه و ملتی ، گلبانگ « دعوت مهدوی » را - که با ساخت و فطرت انسان ها همگون است - لبیک می گویند.
« انتظار » ثمره کربلااست. بدون کربلا انتظار بی معناست.
یاران مهدی همه کربلایی اند و در فراز و فرود تاریخ ، غربال شده و آب دیده اند.
مگر می توان بی عاشورا انتظاری داشت؟
انتظار بی عاشورا ، انتظار بی پشتوانه است.
« عاشورا » انتظار برآورده نشده شیعه است و « انتظار » ، عاشورای برآورده شده شیعه.
حرکتی جهانی و به وسعت آمال همه انسان های تاریخ ، پشتوانه و عقبه ای می خواهد به استحکام کربلا که هرگز به یردی و خاموشی نگراید.
« انتظار » ، ادامه عاشورا ، غدیر و بعثت است و « ظهور » ، روز فرج و مخرج حسین و ثمر خون او که در شریان تاریخ به جوش آمده است.
« انتظار » بشارتی است به حق ، بر همه دردها و آلام شیعه در کربلا و تاریخ.
مهدی (عج) ، باری را که حسین (ع) در مسیر کوفه ، در کربلا به زمین گذاشت ، به کوفه می رساند.
مهدی (عج) پرچم افتاده حسین (ع) را برخواهد افراشت و آرمان های بلند او را تحقق خواهد بخشید.
مهدی (ع) ، بذری را که حسین (ع) در کربلا کاشت و دیگر امامان آن را باور کردند و خودش در دوران غیبت به حراست آن همت گماشت ، با دستان پرتوانش غرس خواهد کرد.
« انتظار و عاشورا » دو بال پرواز شیعه است ؛ اگر این دو نبود ، چشمه « غدیر » می خشکید.
این پیوندهای روشن و گویا از نگاه نامحرمان هم مخفی نمانده تا آنجا که می گویند :
شیعه با دو نگاه همراه است ، « نگاه سرخ » و « نگاه سبز » عاشورا و ظهور. با الهام از یکی « انقلاب » و با دیگری آن را « استمرار » می بخشد.
برای ما دور ماندگان از صحنه عاشورا ، یک راه بیشتر نمانده و آن ثبت نام در کلاس « انتظار » و درآمدن در خیل « منتظران » است که حقیقت انتظار ، همان در خیمه حسین (ع) بودن است و آنان که در کربلا چکاچک شمشیرها را نچشیدند ، باید مرارت « انتظار » را به جان بخرند.
« عاشورائیان » پیمان خود را به آخر بردند و « مهدویان » با کوله ابر فرهنگ شهادت ، چشم انتظارند تا آن عهدی که با خدا و رسول بر پاسداری از حرم و حریم ثارالله بسته اند ، به انجام رسانند :
« فمنهم من قضی نحبه و منهم من ینتظر ... » احزاب آیه بیست.
